W nagłych przypadkach można wezwać kapłana o każdej porze dnia i nocy.
Zwykle namaszczenia udzielamy (po zgłoszeniu) po Mszach św. rannych lub wieczornych, oraz z racji rekolekcji parafialnych.
Chorego do namaszczenia zgłaszamy w kancelarii lub w zakrystii. Podajemy na kartce imię i nazwisko chorego, wiek, dokładny adres. (dowozimy kapłana)
Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (kan. 1004 § 2).
Przygotowanie mieszkania:
Stół nakryty białym obrusem
Krzyż i świece
Woda święcona i kropidło
Kawałek waty
Odrobinę chleba i sól (na spodeczku)
Jeżeli chory ma trudności z przełykaniem to czystą wodę do popicia Komunii św.
W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.
Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:
Jeżeli jest poważna choroba (niezależnie od wieku)
Osobom starszym wiekiem (zwykle raz w roku, jeśli nie ma choroby)
Przed operacją medyczną
Nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.
Sakramentu namaszczenia chorych nie udziela się zmarłym tylko żywym, gdyż jest to sakrament uzdrowienia. Ważna jest więc troska rodziny, aby nie zwlekać z tym sakramentem aż do bezpośredniego niebezpieczeństwa śmierci.
W szpitalach zwykle są kapelani, którzy udzielają namaszczenia i zostawiają potwierdzenie udzielenia tego sakramentu. Potwierdzenie to trzeba zachować, gdyż w przypadku śmierci będzie potrzebne w kancelarii parafialnej.